(1) กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ได้มีพ่อค้าหนุ่มคนหนึ่งนำขบวนเกวียนสินค้าเดินทางไปค้าขายยังต่างเมือง
แต่เส้นทางที่ไปนั้นต้องตัดผ่านทะเลทรายแห่งหนึ่ง ซึ่งช่วงกลางวันพื้นทรายจะร้อนจัด จนไม่สามารถเดินเท้าได้
ขบวนเกวียนของพ่อค้าหนุ่มจึงต้องเดินทางในช่วงกลางคืน และหยุดพักผ่อน หุงหาอาหารในช่วงกลางวัน
(2) จนกระทั่งผู้นำทางได้แจ้งแก่พ่อค้าหนุ่มว่า เหลืออีกเพียงแค่คืนเดียวก็จะพ้นจากทะเลทรายแล้ว
พ่อค้าหนุ่มจึงสั่งบริวารให้ใช้น้ำและฟืน รวมทั้งกินอาหารที่นำมาให้หมด ส่วนที่เหลือ ก็ให้ทิ้งไป
เพราะไม่จำเป็นต้องใช้อีก
และยังช่วยให้เกวียนเบาลง ทำให้เดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางได้เร็วขึ้นด้วย
(3) ทว่าในคืนนั้นเอง ผู้นำทางซึ่งอดหลับอดนอนมาหลายวันก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ครั้นตื่นขึ้นมารุ่งเช้าก็พบว่าขบวนเกวียนได้เดินย้อนกลับมาทางเดิม ผู้นำทางรีบตะโกนให้หันขบวนกลับ
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ผืนทรายเริ่มร้อนมากขึ้น พ่อค้าหนุ่มจึงจำต้องสั่งให้หยุดขบวนเกวียนเสียเดี๋ยวนั้น
(4) เมื่อเหล่าบริวารรู้ว่าขบวนเกวียนของตนนั้นเดินมาผิดทาง ก็เริ่มท้อใจจนไม่เป็นอันทำอะไร
คิดแต่เพียงว่าตนคงต้องตายอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้เป็นแน่ เนื่องจากในเวลานั้นไม่มีทั้งอาหารและน้ำหลงเหลืออยู่แล้ว
แต่พ่อค้าหนุ่มก็ยังคงไม่สิ้นหวัง พยายามเดินหาแหล่งน้ำที่อาจมีอยู่ในบริเวณนั้น จนพบกอหญ้ากอหนึ่ง จึงคิดว่า
“หญ้าจะเติบโตในทะเลทรายได้ ก็ต้องมีน้ำมาหล่อเลี้ยงชีวิต ฉะนั้น ใต้หญ้ากอนี้จะต้องมีน้ำอยู่เป็นแน่”
(5) พ่อค้าหนุ่มจึงสั่งให้เหล่าบริวารช่วยกันนำจอบมาขุดลงไปใต้กอหญ้านั้น เมื่อขุดไปได้สักพัก
จอบก็กระทบกับแผ่นหินเข้า
เหล่าบริวารเห็นดังนั้นก็เกิดความสิ้นหวัง พากันทิ้งจอบ แล้วนั่งรอความตาย ทว่าพ่อค้าหนุ่มกลับไม่ลดละความพยายาม
เขาก้มลงเอาหูแนบเข้ากับแผ่นหินนั้น ปรากฏว่าได้ยินเสียงน้ำอยู่ข้างใต้
จึงได้หันไปบอกให้บริวารผู้หนึ่งเอาค้อนมาทุบแผ่นหินให้แตก
(6) บริวารผู้นั้นถามขึ้นอย่างท้อแท้ว่า “จะมีน้ำอยู่จริงหรือนาย” พ่อค้าหนุ่มจึงกล่าวว่า
“คนอื่นละความเพียรกันหมดแล้ว
หากท่านละความเพียรไปอีกคน พวกเราก็คงต้องตายกันหมดเป็นแน่ มาเถอะ เอาค้อนมาทุบแผ่นหินนี้ให้แตก หากท่านทำสำเร็จ
ท่านก็จะช่วยให้พวกเราทั้งหมดรอดตายได้” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นแล้ว บริวารผู้นั้นจึงนำค้อนเหล็กไปต่อยหินด้วยความเพียร
จนกระทั่งหินแตกออกเป็นหลายเสี่ยง กระแสน้ำลำใหญ่ก็พวยพุ่งขึ้นมาจากรอยแยกนั้นทันที
(7) ในที่สุดทั้งขบวนเกวียนก็รอดตาย เพราะได้น้ำจากใต้แผ่นหินนั้นมาดื่มกินกัน พอถึงเวลาพลบค่ำ
ก็ออกเดินทางต่อจนผ่านทะเลทรายแห่งนั้นไปได้ และนำสินค้าไปขายยังเมืองที่หมาย ได้กำไรกลับมามากมาย
