หญิงสาวคนหนึ่งมีฐานะร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้าน เธอจึงชอบพูดจาดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ ไม่เคยมีน้ำใจให้ใคร แล้วยังคิดว่าข้าวของทุกสิ่งที่ตัวเองมีนั้น ล้วนดีกว่าของคนอื่น ๆ ไม่มีใครมีอะไรที่ดีไปกว่าเธอ คนในหมู่บ้านจึงไม่ชอบเธอ และไม่อยากคบหาพูดคุยด้วย

“ดีเหมือนกัน ฉันก็ไม่อยากจะพูดคุยกับคนพวกนี้เท่าไหร่ ” เธอบอกกับตัวเอง

วันหนึ่งในฤดูหนาว บ้านของเธอถูกไฟไหม้ ข้าวของเงินทองเสียหายเกือบหมด กลายเป็นคนยากจน ไม่มีแม้แต่หม้อจะหุงข้าว เธอจึงเดินไปยังบ้านหญิงชราที่อยู่ไม่ไกลนัก

“บ้านฉันถูกไฟไหม้ แต่พอมีข้าวสารเหลืออยู่บ้าง อยากขอยืมหม้อหุงข้าวสักหน่อย จะได้ไหม?”

หญิงชราเจ้าของบ้านจึงตอบไปว่า “จำได้ไหม เธอเคยบอกว่า กระโถนที่บ้านเธอยังดีกว่าหม้อหุงข้าวบ้านฉัน เพราะฉะนั้นอย่าเอาไปเลยนะ แต่ฉันจะแบ่งข้าวให้กินบ้างก็แล้วกัน”

หญิงสาวยื่นมือไปรับห่อข้าวจากหญิงชราด้วยความรู้สึกละอายใจ พร้อมพูดเบา ๆ ว่า “ขอบใจจ้ะ”

ตกดึก ลมหนาวพัดแรง เธอนอนตัวสั่นเพราะความหนาว ไม่มีผ้าห่มสักผืนที่จะคลุมกาย รุ่งเช้า เธอจึงเดินฝ่าลมหนาวไปหาชายชราคนหนึ่งที่อยู่ถัดจากบ้านหญิงชราไป

“บ้านฉันถูกไฟไหม้ ไม่มีเสื้อผ้าและผ้าห่มเหลือเลย ลุงพอมีจะมีผ้าห่มให้ฉันสักผืนไหม?”

ชายชราได้ฟังเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้ามีแต่ผ้าห่มเก่า ๆ ที่เธอเคยบอกว่า เหมือนผ้าขี้ริ้วที่บ้าน แต่ถ้าไม่รังเกียจ ข้าก็จะแบ่งให้ใช้”

เมื่อหญิงสาวบอกว่าไม่รังเกียจ ชายชราจึงนำผ้าห่มผืนเก่าที่ซักไว้สะอาดมามอบให้ผืนหนึ่ง

“ขอบใจนะจ๊ะ” หญิงสาวรับผ้าห่มจากชายชราด้วยความรู้สึกละอายใจเช่นกัน คืนนั้น
ผ้าห่มเก่า ๆ ก็ช่วยให้เธอพอคลายหนาวได้ เธอนอนครุ่นคิดถึงคำพูดและการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง แล้วก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“ของที่ดีไม่อาจช่วยอะไรเราได้ คนดีต่างหากที่ได้ช่วยเรา และสิ่งที่ทุกคนมีดีกว่าเราก็คือ น้ำใจ”

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำมาค้าขายกอบกู้ฐานะ จนกลับมาร่ำรวยอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้เธอได้กลับตัวเป็นคนใหม่ที่มีน้ำใจเอื้ออารี และไม่พูดจาดูถูกใครอีกเลย เธอจึงเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านตลอดมา